Saphyta, Maandag 22 oktober 2002, België

The Faststream Liability Society

Het lijkt erop dat mensen tegenwoordig steeds iemand anders verantwoordelijk stellen voor gebeurtenissen in hun eigen leven.
Meestal is er geld betrokken, hoewel dat niet is wat er steeds beweerd wordt. Onder het valse voorbehoud van ‘ wij willen dat gerechtigheid geschiedt’…’iemand moet dit vertellen aan de mensheid’…’dit moet voorkomen omdat zoiets nooit meer kan en mag gebeuren’… worden steeds meer rechtszaken gestart.

Het is een feit dat in europa steeds minder geneesheren bereid zijn kinderen ter wereld te brengen omdat het risico om verantwoordelijk gesteld te worden voor onverwachte gebeurtenissen te groot is.
Als een pas geborene sterft, is het zo moeilijk te geloven dat de natuur een stokje voor dit leven stak en dat er geen enkele mogelijkheid was om dit leven te redden?
Of zijn dit de woorden van een jonge vrouw die nooit kinderen kreeg en nooit zwanger was?
Als ik me probeer in te leven in de gedachten en gevoelens van een moeder die net haar kind verloor…ik zou razend zijn op de wereld maar ik zou niet willen dat een verloskundige, die alleen zijn/ haar uiterste best deed, zou boeten voor de dood van mijn kind.
Sprekend als wetenschapper; er zijn verschillende ‘foutjes’ die kunnen voorkomen in uterus, jammerlijke spelingen van de natuur.
De nieuwe rijkdom in sommige lagen van de bevolking geeft ons de kans om NIET te zien dat we eigenlijk allen dieren zijn en dat we niet het perfect wezen zijn. Onze zo genoemde superioriteit waarmee we ons boven alles stellen dat leeft heeft ons doen denken dat alles kan voorkomen worden en zo niet toch verholpen kan worden.

Het lijkt niet juist en logisch om een bedrijf voor de rechter te dagen voor een onschuldige vergissing.
Een jaar geleden stond er een artikel in de krant over een vrouw die vastberaden was McDonalds aan te klagen voor schaad en leed omdat haar achtjarige ‘getraumatiseerd’ werd door een gefrituurde hoofd van een kip in haar doosje met chicken dips.
Vreselijk schrikken maar met alles wat kinderen tegenwoordig zien en kennen in gedachten, kan ik me moeilijk voorstellen dat dit kind een litteken voor het leven opgelopen heeft. Kinderen van amper acht jaar weten tegenwoordig, heel anders dan tien jaar geleden, precies wat seks is, wat oorlog is, wat geweld in de wereld betekent en hoe dieren soms gruwelijk worden afgemaakt. Ik weet dit alles uit ervaring toen een negenjarige me verteld wat hij wist over groepsseks en seks met honden…ik kan verzekeren dat ik aan de grond genageld was bij het horen van deze kennis.

Voorbeelden overspoelen de media elke dag opnieuw. Zijn we er zo zeker van dat er steeds iemand verantwoordelijk is?

De liability society (aansprakelijkheidsmaatschappij) groeit elke dag en kinderen in hun vroege adolescentie zijn al vroeg handlangers van dit soort maatschappij. Het is makkelijk iemand anders te beschuldigen en minder omslachtig dan in eigen hart te kijken en na te denken over je eigen acties.

Ik wil zelfs verder gaan. Persoonlijk lijkt me deze evolutie een algemene tendens.
Het grotere aanbod van de verschillende media maakt de mensen lui. Alles wordt op een gouden blaadje gepresenteerd, voorgekauwd en makkelijk verteerbaar opgediend. De artikels en reportages zijn gepopulariseerd omdat de doelgroep, de grote grijze massa, dan aangespoord wordt jouw magazine te lezen of jouw televisiekanaal te bekijken.
Muziek wordt steeds makkelijker gemaakt en er wordt gezorgd dat de luisteraar over niets meer moet nadenken dan ‘het verliezen van de liefde van je leven’ . Andere artiesten die durven een onpopulaire mening te verkondigen worden het label ‘parental advisory’ gegeven. En zelfs het grootste deel van de kopers van de ‘verboden’ platen koopt ze om ze te presenteren in een cd-rek en om te praten over het feit dat zij de trotse bezitter zijn van deze plaat.
Op school is de grootste doelstelling het volproppen van jonge hoofden met theoretische kennis om deze achteraf doordacht om te zetten in praktijk. De praktijk is echter armtierig. Veel studenten falen in praktijklessen omdat ze nooit geleerd hebben voor zichzelf te denken.
Thank God (? Gewoon op te vatten als uitdrukking natuurlijk) dat het witte doek bestaat, het idee om Lord of The Rings effectief te lezen is absoluut huiveringwekkend voor de luien van geest.
Een dik boek met moeilijke titel wordt enkel gebruikt als onderzetter voor de dipsaus of om ostentatief op de koffietafel te leggen als er bezoek komt.
Niemand zal meer lezen dan echt moet, zelfs bij het lezen van deze uiteenzetting zal de helft van de lezers het al opgegeven hebben voor het laatste woord gezegd is.

De maatschappij maakt het ons makkelijk lui te zijn, raar genoeg klagen meer mensen dan ooit over stress. Hebben we te snel stress? Of kunnen onze hersenen de snelle stroom van informatie simpelweg niet aan en is stress enkel een symptoom van de ziekte die ik het “faststream liability society”- syndroom noem. Mensen lijken stress te hebben omdat ze teveel verantwoordelijkheden hebben en teveel te doen hebben in te weinig tijd. Het woord “te” is één van de belangrijkste en meest gebruikte woorden van onze tijd.

De schuld afschuiven op iemand anders is een makkelijke manier om het dagelijks leven te benaderen en … hiermee geld verdienen is bovendien weer de makkelijkste manier om profijt te maken.
Uiterlijk vertoon maakt de wereld ronddraaien, heil aan de luie geesten en zij die iets anders durven te beweren zie ik in de rechtszaal...

Terug naar hoofdmenu